Ой тербеген көз шарасы мұңданып,
Көкірегін арман керіп тұр налып.

Сол үміттің қолыма ұстап шырағын,
Мен қаншама биіктерден құладым.

Артқан сәтте тағдыр талай жүгін көп, -
Мұрат аға, Сен сүйедің: «ІНІМ!…»-деп.

Бүр жарғанда көкірегім өлеңнен, -
Мен қуансам, -Сен шаттандың: Сенем Мен! -

Ағалықтың өнеге қып мінберін,
Бәрін қымтап жүргенің сол іргенің.

Хан ұлындай күтіп алып төрлетіп,
Дарытасың іске - Қыдыр, сөзге-Құт!

Арқа сүйеп: «ӨЗІМ ҒОЙ!…»-деп барғанда,-
Қандай жақсы, ағаң болған, жалғанда!…

Ей, ағажан!…Ізгіліксің, ізетсің,-
Мен-Ініңмін!…Ізіңдегі тілекшің!

Шаңырағыңнан шаттық көріп дәм таттым, -
Енді, әрине, ЕЛ дегенде - ортақ мұң!…

Дала, мынау - ақ бесігі бабаның, -
Бір белгісіз келе жатыр тарап үн!

Балғын едік көтермеген әлі бой, -
Тек, Түбекке, берсін Құдай, абырой!…

Қос өкпені сәл қысқандай тыныс -дем!
Ал, аттандық: жаяу, жалқы жүріспен!…

Бұл сапарда-сансыз белес тұр, мәлім!…
Ей, Маңғыстау, аман болсын, ҰЛДАРЫҢ!

Өлең деген - бар тілектің тұнығы,
Ізет пенен ізгіліктің жылуы!…